Ze staan er in groten getalen, de treurwilgen, in het zuidelijkste puntje in die buitenwijk van mijn stad. Op de een of andere manier weten ze altijd weer mijn aandacht te trekken.
Volop in bloei, nu al vrijwel geheel in Herfsttooi, en de zwaartekracht met alle macht trekkend aan de stam van die prachtbomen. Altijd als ik op dat ene moment fiets langs bovenstaand plaatje moet ik even met open mond gapen naar al dat prachtgeweld.
Gek, want ik heb echt nooit zoveel aandacht gehad voor de natuur. Tot ik eens dat ene boek las, waarvan ik me de titel niet meer kan herinneren, waarin stond dat zelfs planten en bomen een aura hebben. En die poog ik altijd weer te zien als ik des morgens met mijn half ochtendziekkige kop naar buiten wandel.
Ik waag het zelfs te beweren dat al dat licht dat vanaf die planten en bomen, ja zelfs vanaf een grasveld, afstraalt, maakt dat ik me wat serener voel. En me rustiger maakt, ondanks al dat interne gewoel en al dat hectische gebeuren om me heen.
Doe eens net als ik een poging. Knijp je ogen halfdicht, open ze daarna weer rustig, en zie wat een energie er vanaf straalt in het midden van de natuur. Zie dat licht, hun aura’s, en waan je heel even kort in sprookjesland.
Die pep en dat inspirerende heb ik dagelijks even nodig om mezelf al was het maar voor heel even te vergeten en weer op te laden. Op het gevaar af, dat ik vanaf vandaag een ware nieuwe bijnaam (‘de zweefteef’) zal krijgen, weet ik dat jij dat net als ik zult zien, en als een nieuw mens herboren zult worden.
