Waan me een weinig op een eiland, dezer dagen. Ik leef als volmaakte Einzelgänger tussen een kudde olifanten met een verzwaard hart en dat geheugen dat niet vergeet. Voornamelijk als ik des morgens de Social Media open. En ik ongevraagd een boel (on)gein over me heen gestort krijg met name over politiek (, het klimaat, en laten we vooral duurzaamheid niet vergeten).

Had ik reeds gezegd dat politiek me niet boeit? Ow, maar natuurlijk, ik zal wél mijn stem uitbrengen aanstaande woensdag. Wat heet, ik dof me er buitenproportioneel voor op. Maak er een evenement van. Een uitje, als het ware. Het is nog niet zo lang geleden dat vrouwen dat stemrecht kregen, dus elke keer weer, sinds mijn achttiende, stem ik trouw. Niet alleen voor mezelf. Maar met name ook voor de overige dames die deze aardkloot bemannen.

Ik tast echter volledig in het duister. Momenteel. Letterlijk lamgeslagen door twijfels, onwetendheid en volmaakte desinteresse, volg ik niets qua debatten op tv of radio. Dat geldt ook voor de schier eindeloze talkshows. Dat alles in het kader van: ‘been there, seen that, done…’

Ik zou me kunnen laten informeren door een stemwijzer te volgen. Echter, ik ben een beetje obstinaat. Naast het feit dat ik er gewoon – doodgewoon – geen zin in heb om ook maar een nanoseconde van mijn leven daaraan te verdoen.

Mijn volmaakte desinteresse doet me steeds opnieuw verwonderen het hoe en het waarom erachter van de overige medemens die op Social Media het allemaal wél lijkt te weten. Het lijkt er verrekte veel op dat men dan denkt influencer te zijn. Dus mijn aanwezigheid aldaar duurt verrekte kort. Het kost me letterlijk twee berichten om het weg te klikken.

En vervolgens te proberen een zinvolle dagbesteding voor mezelf te vinden. Weg van dit scherm. Weg van uw mening. Veilig binnen mijn eigen kokon van vragen die ik mezelf wil stellen. Wat is mijn mening? Wat is in het belang van deze aardkloot de beste keuze als ik ga stemmen. Ik vrees dat ik het woensdag pas zelf zal weten.