Als er iemand is die te benieuwd is naar hoe ik het doe op schrijfniveau, dan ben ik het wel. Daarom alleen al leek het me leuk om eens mee te doen aan schrijfwedstrijden. Nee, eigenlijk ontstond dit door een tip van Rianne. Aldus geschiedde. Ik zocht meer ingangen en vond bijvoorbeeld ook verhaalvdmaand.blogspot.com.

Neen, ik heb natuurlijk niet gewonnen. Bij lange na niet, daar zijn mijn schrijfsels te persoonlijk voor. Want het zijn natuurlijk geen verhalen maar louter dagboekgepeins. Dus kreeg ik zinvolle feedback. En die feedback, daar kick ik op. Wat heet: ik heb ze stuk voor stuk opgeslagen en kijk er regelmatig even naar, gewoon om terug te lezen wat men nu echt bedoelt en of ik er wat mee kan.

Lessons learnt

Mijn verhalen zijn aldus vaak geen verhalen maar dagboekgepeins. Ik kan nog wat leren door uit te weiden in voorbeelden, zodat de lezer een wat levendiger beeld krijgt van mijn ‘verhaal’. En daardoor het nog interessanter te maken. Al met al schrijf ik blijkbaar met een vlotte pen, waardoor men in ieder geval wel het verhaal leest en niet halverwege afhaakt.

Blogging en reacties

Nochtans vind ik het nog altijd jammer dat je als blogger weinig feedback krijgt in de reacties, met name over je schrijfstijl. Ik druk altijd weer te snel op die verrekte Publiceerknop. En lees het dan een dag later eens terug en constateer dan dat het helemaal niet foutloos was. Shame on me. Ik ga dan als een gek de tekst zitten verbeteren. En voor je het weet heb ik het geheel vrijwel helemaal herschreven.

Geen geduld

Het zit een beetje in mijn aard, dat ongeduldig zijn, en gauw gauw gauw willen publiceren. Terwijl ik zoveel beter zou kunnen presteren door een dag later er nog eens naar te kijken en aan te passen waar nodig. Wat dat betreft zou ik er goed aan doen, eens helemaal opnieuw te beginnen.