Ben ooit de klas uitgestuurd omdat ik steeds weer in huilen uitbarstte. En nu ik daar zo over nadenk, vind ik dat een van de meest gruwelijke straffen ooit. Ik werd immers gestraft voor een emotie. Die emoties liepen destijds nogal op, omdat een paar van mijn vriendinnetjes steeds ruzie maakten, en ik er doelloos en hulpeloos tussenin zat. Ik wilde de problemen wel verhelpen, maar kon niets vanwege de nare energie die in het groepje zat, destijds.
Nu was mijn aankomende tienertijd nogal woelig. Ik kan wel stellen dat mijn puberteit een beetje een horrorverhaal was. Al die hormonen, al die veranderingen, al dat groeien, en toch stiekem een kind willen blijven.
Het ging allemaal zo goed daar op die basisschool. Waarom moest ik dan ook naar een andere school? En waarom was het zo belangrijk dat ik het stempel HAVO/VWO meekreeg? En wat zou die andere school dan gaan opleveren, behalve dat er van me werd verwacht dat ik meer zelfdiscipline zou krijgen en mijn stempel waard zou blijken?
Het was zo veel zoeken naar mijn eigen identiteit. Zo veel tegenstrijdige berichten en zo veel dat het zou vergen van mijn aanpassingsvermogen.
Gelukkig mocht een vriendin mee naar dezelfde school, het katholieke Triniteitslyceum. Het was best leuk daar, met name vanwege de Muzieklessen, waar we schromeloos mochten meezingen en -spelen met de grote hits uit die tijd. Al zocht ik nogal de confrontatie met mijn Godsdienstleraar, en ging ik die ellenlange discussies met hem niet uit de weg op een nogal grappige wijze. Die middelbare school bleek uiteindelijk een goede keuze omdat mijn creativiteit er ook los kon gaan.
Later, veel later, kwam ik een oude buurjongen van me tegen. Hij vertelde me dat ik als jong meisje met mijn Shirley Temple looks altijd lachte, zelfs als ik van de schommel viel en met een harde bons neerkwam. Hij vertelde me dat ik daarom als enige meisje in de buurt altijd op sleeptouw werd genomen door dat groepje oudere buurjongens, zelfs toen mijn grote broer daar op tegen was, want die wilde zijn kleine zusje niet mee. Ook hij vroeg zich af, wat dan die verandering teweeg had gebracht toen ik ouder werd. En dat was dus de knapste jongen van dat groepje.
Maar huilen. Nee, dat deed ik niet vaak meer, sinds ik ervoor bestraft werd. En kan ik nog steeds niet goed meer. En daar ligt mijn verwondering dus. Ik ervaar dat op de dag van vandaag nog steeds als emotionele onderdrukking, immers daaruit ontstond mijn onvermogen om emoties te herkennen en te uiten.
Ik heb sindsdien geleerd te lachen op momenten dat het huilen me nader staat. Wellicht is het niet zo heel nodig daar al te dramatisch mee om te gaan, want misschien – heel misschien – klopt de stelling dat je naarmate je ouder wordt, weer iets van je jongste kindzijn terugvindt. En mag ik nu weer meer lachen.
