Natuurgetrouw maak ik elke dag mijn ommetje van minstens een half uur, wat wel zo’n dingetje is als je de hele dag op een duffe kantoorstoel bivakkeert. Naarmate de jaren vorderen, en sinds enkele voettrauma’s de revue hebben gepasseerd, begon de pijn eerst als een subtiel gekreun, maar al snel werden de kreten van mijn voeten luider en luider. Mijn voeten lijken nu elke stap wel te verfoeien.
Tijd voor nieuwe en beter schoeisel, zou je denken. Ware het niet dat ik niet zo’n fervent aanhanger ben van comfortabele schoenen; ik geef daarbij de voorkeur aan stijl boven alles.
Vroeger droeg ik dus altijd mantelpakjes en hoge hakken, zelfs en zeker naar kantoor. Tegenwoordig begint mijn brein al te jammeren als ik er zo’n vervaarlijk verliefde blik op werp. Helaas, moet ik uitwijken naar veiliger en beter. En daar, in mijn nieuwe comfortabele schoenen, ontdekte ik dat stijl en comfort elkaar niet per se hoefden uit te sluiten. Edoch, de pijn bleef.
Van de week pikte ik het niet langer en telefoneerde met mijn huisartsenpraktijk om een afspraak in te plannen. Vanmiddag was de huisarts er een weinig van onder de indruk en mocht ik er foto’s van laten maken, met het advies om 3x daags een Ibuprofen van 400mg tegen de ontstekingen te slikken.
Ik vermoed zomaar dat ik met dit voorschrift de komende week veel zal slapen. Want zelfs na een tandartsverdoving voel ik een onweerstaanbare drang om te slapen, terwijl een tandarts bij hoog en laag beweert dat er geen slaapverwekkende middelen in zo’n verdoving zitten. Ik ben zo langzamerhand de Koningin der Powernaps.
En daarin lieve mensen, schuilt nu de hamvraag. Het is een beetje als de vraag van de kip en het ei. Willen mijn onderdanen meer ontspanning of wil mijn hoofd dat? Ondertussen waag ik mijn dutjes altijd met een glimlach op mijn gezicht. Want soms is het beste medicijn voor tegenspoed gewoon de kracht om erom te lachen en er het beste van te maken.
