E-mail: en de vraag waarom men niet of nauwelijks beantwoordt

Na al die jaren heb ik het eindelijk door. Men snapt het concept van e-mailen niet. Of juist wél. En snap ik het niet. Laten we het daar even op houden. Of toch niet? Want het loopt momenteel de spuigaten uit, lieve mensen.

Hoe dan ook. Ik ben pislink. Van de 99 e-mails die ik verstuur, ontvang ik louter 1 (ja één) antwoord. Een gericht antwoord op mijn vraag, verzoek dan wel mededeling. En dan nog voorzien van zo’n staaltje mansplaining, dat ik er spontaan beroerd van word.

Want tja, tussen al die nieuwsbrieven, spam en phishing mails ziet men natuurlijk nauwelijks nog het bos, want al die digitale bomen tussendoor, die kun je lukraak weggooien, nietwaar? Of gewoon – doodgewoon – in je spambox deponeren?

Het maakt helemaal niet uit, dat ik me Godbetert al die moeite heb getroost om achter jouw e-mailadres te komen. Het doet niets af aan het feit dat ik een heel verhaal heb gepoogd neer te pennen. En tot slot meedeel dat ik volgaarne een antwoord terug verwacht. Dat vergt toch geen wedermoeite? Waarom dan?

Dat een antwoord zou kunnen zijn dat je de e-mail in goede orde ontvangen hebt en dat je er wegens grote druk, drukst, drukte later op terugkomt, komt waarschijnlijk in niemands kop op. Een e-mail is wel het laatste waar je die drukke dag zin in hebt om te beantwoorden. Dus hopla, in de spambox ermee. Easy come, easy go!

Een stom e-mailtje kun je helaas niet verscheuren, after all. Gelukkig heb ik het brein van een olifant, zodat ik je kan spammen net zolang totdat je je leven weer op de rit hebt. Laat dat je waarschuwing zijn.