Op het Triniteitslyceum hadden we een geweldig groepje vriendinnen, die elkaar door dik en dun steunden. Zo verzonnen we elke keer, hadden we elkaar beloofd, de prachtigste verhalen om onze wapenfeiten te ondersteunen als we weer eens te laat kwamen. Hetzij voor de lol, hetzij om te camoufleren welk een stuntels we toch wel waren.

Ik vergeet dus nooit die ene keer dat ik weer eens te laat arriveerde in de klas des morgens vroeg, tijdens het eerste uur, en ik ten overstaan van die strenge leraar moest verklaren waarom dat nu wéér was.

Het #WOT-woord is:

Confabuleren: het vertellen van verzinsels, meestal om leemten in het geheugen op te vullen

www.encyclo.nl

Het gat in de brug

Ik verzon dat verhaal over een fietstocht door regen en onweer, terwijl buiten de zon volop scheen maar joh het was dan ook zeer plaatselijk, toen ik die brug overging en ik zakte door een gat in die brug, ja, een onverhoeds groot gat in die brug. Waardoor ik dat hele eind naar school had moeten zwemmen.

Met een parmantig hoofd keek ik de leraar ietwat te brutaal aan, waardoor hij me subiet de klas uitstuurde, vergezeld van het gierende gelach van de rest van de klas, om te melden bij de conrector.

Ik weet nog wel waarom ik toen écht te laat was. Ik kon weer eens geen keuze maken uit mijn schier oneindige kleding die ochtend. Na diverse setjes te hebben geprobeerd, koos ik uiteindelijk voor een spijkerbroek en een trui met v-hals die ik altijd achterstevoren droeg. Ja, ik was toen al een trendsetter. Al hadden we geen geld thuis voor Nikes.

Geloven?!

Of die andere keer toen ik weer eens een spreekbeurt moest houden. En ik bij hemeltjelief, godbetert, niet wist waarover. Die week speurde ik in de boekenkast van mijn ouders en vond daar het meest prachtige boek van Rien Poortvliet en Wil Huygen, nl. “Leven en werken van de Kabouter”. Ik besloot terstond mijn speech over ‘feeën, kabouters en andere fabels’ te houden.

En dat bleek een groot succes. Iedereen was waanzinnig enthousiast en ik kon zowaar hun aandacht bij mijn verhaal houden.

Tot slot kwamen de vragen van mijn medeleerlingen in de klas. De laatste vraag was: “Geloof jij nog in die fabels?!”

Waarop ik enigszins verontwaardigd antwoordde: “Maar natuurlijk, denk jij dat ik hier anders een spreekbeurt over zou houden als ik er niet in zou geloven?”

Wat werd gevolgd door een daverend schaterlachen van letterlijk iedereen in de klas, inclusief door zelfs mijn ietwat strenge lerares Nederlands. Ik kreeg zelfs een 9.5 voor mijn aanstekelijke verhaal.

SCHRIJF JE MEE?

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verzint Karin een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen. De vorige woorden toen ik meeschreef kun je in het archief vinden.