Wauw, wat een mooi woord, daar weet ik wel raad mee.

En als ik zo het verhaal, de voorzet van, Karin lees ligt dat natuurlijk allemaal mooi aan het gebrek aan luisteren, maar ook aan egocentrisme. Of: het is een ‘communikaper’, (ook zo’n mooi woord), een veelprater die moeiteloos het gesprek overneemt met een eigen verhaal, wat zich dan ook uit in wat te veel egocentrisch gebrabbel.

De #WoW is:

Leedladder:

1. Bij het leed van een ander reageren met : heb ik ook, maar veel erger.
2. ‘Ik heb een tante gehad’ verhalen.
3. De overtreffende trap van zelfmedelijden.

[bron: geen, zelfbedacht en verfijning of aanvullingen zijn welkom]

Mijn ergste ervaring met een leedladderaar

Ik werd in de jaren ’90 (dus nog in de vorige eeuw) geopereerd aan mijn neus, het tussenschotje werd ietwat aangepast, zodat ik meer lucht zou krijgen en direct af was van die nare voorhoofdholte-ontstekingen.

Het is een standaard ‘procedure’, echt een fluitje van een cent. Ik werd een dag van tevoren al opgenomen in het ziekenhuis. Dat was toendertijd nog. Tegenwoordig ook niet meer, geloof ik, dat gaat poliklinisch.

Bij het betreden van de ziekenhuiszaal werd me gelijk pijnlijk duidelijk dat dit de neuzensectie ;- ) was. Enniehoo, tegenover me ‘lag’ een ander meisje en die had dusdanige leedladderverhalen tegen me. Haar gruwelijke verhaal was dat ze reeds 4 dagen was opgenomen en dat ze allerlei complicaties had. Haar hele gezicht was bont en blauw waar geen verband zat, althans.

Dat was toch wel het moment dat ik had willen ontsnappen.

En later toen mijn moeder me een bezoek bracht smeekte ik haar me weer mee naar huis te nemen en om de operatie maar af te zeggen. Natuurlijk gebeurde dat niet, en zei mijn moeder dat ieder ander een situatie of operatie anders ‘ervaart’, waar ik het op dat moment maar mee moest doen.

Die operatie de volgende ochtend vroeg, overigens, verliep vlekkeloos. Ik mocht de dag erop alweer naar huis, nadat de KNO-arts ongeveer 3 meter watten uit mijn neus had getrokken. Ik was de komende twee weken nog wat suf en slaperig, maar achteraf is het me reuze meegevallen. Mede desondanks het verhaal van mijn overbuurvrouw op de zaal.

Sindsdien knik ik vriendelijk als men tegenover mij ook maar dreigt te ‘leedladderen’ of ‘communikaperen’. En maak gewoon volhardend mijn eigen verhaal af tussen de regels door als men eens naar adem snakt tussen hun eenzijdige gesprek.

Maar ik ben het met Karin eens. Leedladderen is een zeer irritant verschijnsel bij de mensheid. En het is wel eens goed dat we dit onderwerp eens aan de tand voelen.

Schrijf je mee?

#WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint een van de deelnemers, vandaag Karin, of ik een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen. De vorige woorden toen ik meeschreef kun je in het archief vinden.