Als vrouw kijk ik terug op het maken van veel ‘verkeerde keuzes’. Zoals ik het bekijk, moest ik een rijbewijs halen en dus een auto om me naar plaatsen te brengen. Een dak boven mijn hoofd. Een baan die me geld opleverde. Een man om kinderen mee te krijgen en niet noodzakelijkerwijs iemand om de rest van mijn leven bij me te blijven, aangezien ik niet echt religieus ingesteld ben. De Bijbel, iets wat ik al op jonge leeftijd besloot, was niets voor mij. Al deze gebeurtenissen hadden gelukkig moeten plaatsvinden voordat ik vijfenveertig was, omdat ik vreesde dat de menopauze dan definitief zou intreden.
Wel, toen ik elf was, begon mijn vrouw-zijn meteen. En zo regeerden mijn hormonen mijn toekomstige dagen. Zoals de meeste dames die er zijn, waren deze hormonen niet altijd de gemakkelijkste om mee te verdragen. Dus de dokter schreef me ‘de pil’ voor. Niet alleen om mijn ietwat onregelmatige menstruatie te reguleren, maar ook om paal en perk te stellen aan het premenstrueel syndroom waar ik aan leed.
Jaren later las ik een artikel en de hemel weet nog waar, waarin de verschrikkelijke bijwerkingen van deze ‘pillen’ werden opgemerkt. Specifiek met betrekking tot onze manier van ruiken. In het artikel stond dat vrouwen veel ‘slechte keuzes’ maakten bij het kiezen van de juiste man voor hen, vooral omdat ze door de ‘pil’ anders gingen ruiken dan wanneer ze dit soort medicatie niet gebruikten. Bij het vinden van een partner gebruiken we blijkbaar onze neus om te ruiken welk type bij ons past.
Dus ik bracht mijn leven door met het slikken van een pil die niet alleen mijn cyclus in de war bracht, maar me ook de verkeerde soort mannen liet kiezen. Ik maak me eigenlijk grote zorgen om die reden.
Terugkijkend moet dit de potentiële impasse zijn geweest voor talloze relaties die niets opleverden. Of eigenlijk: geen kinderen. En geen vaste relatie met één soort man. Ik ben blij dat het mij duidelijk is geworden, zij het met pijn in mijn buik, dat dit besef pas in zo’n late levensfase tot mij is gekomen.
Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat ik een boek zou kunnen schrijven over deze staat van urgentie die ik mijn hele leven heb gehad, tot mijn 45e. En ik vraag me af of dit enig inzicht zou moeten geven in de pijn en keuzes van vrouwen. Gelukkig voel ik me nu, op mijn 55ste, opgelucht dat ik dit stadium gepasseerd ben. Hoewel terugkijkend, onthult het veel visie over de manier waarop mijn leven is verlopen.
En dus, nu is het aan jullie… Dames.
