Reanimatie

Joehoe. Ben inmiddels onder behandeling van een psycholoog. Geheel vrijwillig, dit keer. Ik moet het idee maar laten varen dat ik in dit leven alles alleen moet doen. Ik kan daar best wat hulp bij gebruiken. En hoera voor deze biecht mijnerzijds.

Er is een aantal zaken, zoals conflicthantering mijnerzijds, waar ik wel wat reanimatie bij kan gebruiken. Mijn psycholoog weet gelukkig van wanten want reeds bij mijn tweede bezoek aan haar, stelde ze EMDR voor. En gaandeweg dat proces voelde ik mezelf alweer wat opleven. Wat heel maf was, want mijn psych zei dat ik nadien beslist moe zou zijn en een stevig uurtje zou wegtukken. Maar niets van dat alles. Ik heb 3 dagen nadien in een opperste staat van euforie geleefd. Wat me dan weer doet twijfelen of ik wellicht een andere diagnose zou moeten krijgen dan die ik járen geleden bestempeld kreeg. Dat terzijde, want ik dwaal af.

Door die bijna permanente staat van euforie, dus, sta ik nu absoluut positiever tegenover die psychologische hulpverlening. Ik ben natuurlijk inmiddels ook wat ouder, en hopelijk, wat wijzer geworden.

Zo denk ik nu dat mijn hele gedachtenpatroon wel een nieuwe reanimatie mag beleven. Ik moet gewoon dringendst heropgevoed worden. Zodanig dat ik voor mezelf wat meer zelfrespect krijg en mijn zelfvertrouwen wat opgefleurd wordt. En dat ik mijn gevoelens ook weer een plek kan geven, want ik bespeur maar al te vaak en te veel dat mijn brein mijn zielenroerselen teniet wil doen.

Mijn hart, brein en buik moeten alle op 1 lijn komen te staan. En ik ben nu dankbaar en blij dat ik hiervoor best om wat hulp durf te vragen. Specialistische hulp. Op vrijwillige basis. Op een manier waarop ik weer van mezelf durf leren te houden. Zonder fratsen en tegensputteringen van mijn alter ego…