Hoe Pix wist te ontsporen op een personeelsfeest

Mijn verliefdheid op een nieuwe collega was innig destijds. Geen wonder, hij was lang, had een prachtige krullenbos en de mooiste blauwe ogen. En wat beter, hij had humor, getuige zijn vele kwinkslagen, die korte intermezzo’s die ik tot in den treuren in mijn brein herhaalde.

Little black dress natuurlijk

En daar was dan het aankomende personeelsfeest. Ik trok mezelf letterlijk in een glitterende outfit uit de kast met een little black dress, rode blazer en fonkelnieuwe schoenen mét hoge hakken. Mijn collegaatje A. die me bij alles complimenteerde met mijn geweldige uitstraling liet me geloven dat ik dit personeelsfeest toch écht wel de ster van het bal zou worden. Dat mocht ik, want ik was immers Directiesecretaresse bij dat bedrijf.

Hoe bereid je je niet voor?

Die avond kwam en samen met A. en nog een collega togen we zuidwaarts naar het feest. En naarmate we meer in de sfeer kwamen, des te nerveuzer ik werd. Bij aankomst dronk ik dus gauw een paar biertjes om voor mijn gevoel wat rustiger te worden. Uiteindelijk gevolgd door nog 3 glazen rode formidabele huiswijn, waardoor ik niet alleen een gigantische voortijdige koppijn kreeg, maar ook nog eens dubbel ging zien.

Volgens mij genoot iedereen

Behalve dan ikzelf, want ik deed er echt alles aan om de aandacht van mijn object van affectie te trekken. En dat mislukte grandioos.
Zo sprong ik halverwege op het podium om samen met een van de directieleden mijn beste versie van ‘Paradise by the Dashboard Light‘ te Karaoken. Wat heet, ik scheurde de normaal zo strenge directeur zijn enigszins bezwete overhemd los en de knoopjes daarvan vlogen ons om de oren. Gelukkig of beter, onverhoopt werd dat wel opgemerkt door de rest van de zaal gevolgd door een hilarisch gejoel.

Na het feest de grootste blunder

Na het feest volgde ik mijn grote liefde dan ook naar de receptie om de sleutel op te halen van mijn hotelkamer. En nodigde hem uit daar nog een drankje te doen. Al was dat drankje dan wel volstrekt overbodig, bemerkte ik, toen hij voor me uit de trap afliep. En ik recht in zijn armen viel omdat ik de trap afstruikelde, waarbij ik bleef hangen aan mijn hoge hak dankzij de antisliprand.
Volgens mij nam hij me toen mijn sleutel af, deed de deur open en duwde me – moederziel alleen – de hotelkamer in. En wijselijk deed hij voor zichzelf de grote verdwijntruc.

Het was een hachelijke nacht. Waarbij ik na het ochtendgloren mezelf strompelend vanwege de pijn in mijn rechtervoet nog een bad heb gegund. En ik wat katerig daarna aan het gezamenlijke ontbijt verscheen waar iedereen – behalve M. – me wat jolig bejegende. Mijn reputatie was behoorlijk gevestigd, sindsdien.