Mag ik een kilo geduld?

Mijn haar. Mijn mooie haar. Zit weer eens in de haarverf. Nu moet ik nog minstens 15 minuten wachten op het resultaat. Want mensen, het is vandaag de tweede keer dat ik er 2 verschillende kleuren ingooi.

Ik heb dan ook makkelijk haar dat altijd goed valt, zonder te overdrijven. Ik heb haar waar anderen een moord voor zouden begaan, zo roept men.

Alleen de kleur, dat baart me zorgen. Want sinds mijn 26ste zijn mijn slapen grijs gaan groeien tot hele stroken. Het kwam zelfs zover, dat mijn toenmalige schoonzus me aanbood me te helpen met haarkleuren. Nu dat wil wat zeggen.

Net als dat je die eerste grijze haar tussen je wenkbrauwen ontdekt, en die er vervolgens hardhandig uittrekt. Kedang.

Want het is toch niet nodig om er zo jong al als oud te worden bestempeld. Ik kan letterlijk in wanhopig gillen en schreeuwen uitbarsten als een caissière bij de lokale supermarkt me ‘mevrouw’ noemt. En ‘u’ tegen me zegt.

Al zijn die mensen dan toch wel netjes opgevoed. Al hoort het bij de klantverhoudingen. Het zou niet moeten mogen. Ik roep dan steevast:

“U, u zegt u tegen mij? Doe ‘es even niet!”

Maar goed, ik dwaal weer eens af. Mijn haar moet op dit moment een soort van kastanjebruine gloed krijgen. Maar aangezien het sinds afgelopen maandag grijsblauw was, en toen vervolgens een rode kool kleur, sinds vanmiddag de eerste keer, is het nu verrekte noodzakelijk om de zenuwen van te krijgen. Je zou er als vrouw zijnde bijna een Oxazepammetje voor gaan slikken.

En ik ben altijd zo trots dat ik dat tot op heden altijd heb kunnen vermijden, met mijn ietwat stoïcijnse en laconieke houding. Na het resultaat te zien, denk ik dat ik daarnaast ook nog wel een flinke borrel kan hebben.