Ik fiets niet graag. Het ‘ding’ heeft namelijk nog geen accu en zelfs geen automatische piloot, en mede omdat ik zo’n hekel heb aan fietsen, weiger ik pertinent om zo’n dure e-bike aan te schaffen. Hoewel ik het waard ben.

Iets meer beweging in deze donder zou me wel sieren. Nu pak ik bij elke gelegenheid de auto. En vind het heerlijk om daarin mijn ietwat agressieve ikje naar boven te laten komen en me uit te leven op inwendig implosieve scheldpartijen op mijn medeweggebruikers. Omdat zij het waard zijn.

De dagen dat ik mijn lichaam beschouwde als een tempel zijn ras voorbij geschreden, zelfs zonder dat ik er erg in had. Tegenwoordig ben ik al blij dat ik het leven heb. En dat gaat al niet zonder slag of zelfs met wimpels. Daarentegen rook ik, drink ik, en eet ik wat ík wíl. En ja, dat allemaal, omdat ik het waard ben.

Ik heb er verscheidene pogingen aan gewijd om te stoppen met roken. Te minderen met alcohol. Datgene te eten wat ik werkelijk nodig heb, in plaats van dat wat ik lekker vind. En al die pogingen liepen op niets uit. Waarom? Omdat ik het leven maar verrekte saai vond worden in al zijn strengheid, al zijn saaiheid, en bovenal zonder lekkernijen. Want ik vind dat ik ze wel waard ben.

Al leef ik bij wijze van spreken zo’n tien jaar korter. Ik heb dan tenminste nóg geleefd. En ik was het waard. Spreek ik mezelf altijd weer toe.

Mijn interne criticus zwaait nu dat zweepje voor mijn ogen, zie je het gebeuren? Want hee, zo werkt dat toch niet? Moet je je leven naar de knoppen helpen, naar de verdoemenis zelfs, omdat zonder dat alles nu eenmaal beter is? Veiliger? Gezonder?

Soms mocht ik willen dat ik wat minder obstinaat was.

Soms draai ik – al was het maar voor een maand of wat – de rollen weer om, en zie ik in dat ik me wel degelijk fitter, gezelliger en vrolijker voelde toen mijn lichaam nog die tempel was. Want hee, toen wist ik immers echt wat ik waard was. Dat is, voor zolang dat duurt.