Verwikkelingen galore

Op eerste Paasdag zouden we met di family een Paasbrunch vieren. En al bij binnenkomst riep di Mamma dat ze waarschijnlijk, maar dat wist ze niet meer zeker, haar rug weer verrekt had. Ik verwonderde me toen al of ze wellicht weer gevallen was. De Paasbrunch was overigens gezellig.

De drie weken die daarop volgden waren mantelzorg weer aan de orde van de dag. ‘s Morgens reeds vroeg bij di Mamma verschijnen om haar ontbijt klaar te maken, want uit bed kon ze niet meer. Zitten, niet langer dan 2 minuten. Liggen in bed bood nog een weinig ontspanning. Dus aan mij de taak meerdere huishoudelijke klussen en de dagelijkse boodschappen te doen, totdat het tijd was om de lunch te prepareren. Vervolgens ging ik meestal een paar uurtjes naar huis om rond 16.30 uur weer terug naar di Mams te gaan voor het avondeten.

De medicatie die mijn moeder kreeg voorgeschreven om de pijn van nog 2 spontaan ingezakte lendewervels tot rust te manen was dan ook niet mis. Oxycodon, waarvan ze ernstig in de war raakte en vervolgens Tramadol.

Afgelopen vrijdagnacht werd ik rond 3 uur gebeld door de dienst van de alarmknop die mijn moeder thuis draagt. Ze was gevallen en had waarschijnlijk haar rechterarm gebroken. Of ik zo snel mogelijk naar haar toe kon gaan. Wat toen volgde was een nachtmerrie. Ze lag languit in de gang. In een deuropening en vertelde dat ze hard had liggen schreeuwen totdat ze een helder moment had gehad om haar alarmknop in te drukken, waardoor ik gewaarschuwd kon worden.

Ik belde 112 om een ambulance. Ze stuurden 2 dames, waarvan ik toen al wist dat ze mijn moeder never nooit niet op de brancard konden tillen. Dus werd de brandweer gebeld met het verzoek om wat mannelijke versterking. Uiteindelijk hebben ze haar met 4 man op de brancard gekregen zonder al te veel pijn te veroorzaken.

In het ziekenhuis aangekomen werden er gelijk foto’s gemaakt. Die foto’s wezen een kleine breuk in haar rechterpols, die nu in het gips zit. Maar haar rechterheup kon geen wezenlijke breuk uitwijzen. Uiteindelijk bleek haar rechterbekken ook een klein scheurtje te bevatten, hetgeen niet operabel is.

Met alle pijn die ze nu reeds heeft, kun je je voorstellen dat dit allemaal gruwelijke ontwikkelingen zijn. Als gevolg van de medicatie, of misschien toch omdat er niets te vinden is in haar bloed is een cognitieve ontwikkeling ook nog mogelijk, is ze beland in een delier waar je spontaan bang van wordt.

Je begrijpt… Ik heb momenteel wat ingrijpende omstandigheden te verwerken.