Wij hebben een wereldhond. Die ligt gewoon te maffen rond middernacht als al het vuurwerk losbarst. En daar ben ik dan weer zo blij en dankbaar voor. Gisterochtend tijdens de vroegste uitlaatbeurt was er ook vuurwerk, maar hee, ze deed eerst netjes haar behoeftes en keerde toen laconiek om, en huiswaarts. Alsof ze wilde zeggen, nee ik vind het niet veilig zo. Ik heb me suf gelachen van zo veel wijsheid in zo’n klein mormel.

In Haarlem geldt overigens een vuurwerkverbod. Nu daar hebben wij niets van gemerkt, want het lawaai was gigantisch en oorverdovend. Van die hele zware bommen die zelfs ik – met mijn eerdere ervaring met vroeger vuurwerk afsteken – niet meer leuk vind.

De oudejaarsavond is bij ons verder vrij gezapig verlopen. Wat heet: ik ging zelfs volledig sober het Nieuwe Jaar in. En die ervaring is vrij nieuw voor mij – mag ik wel stellen. Niet dat ik nu principieel tegen een drankje of alcohol ben, maar het kwam er niet van. En ik vond het wel oké, zelfs.

Vanmorgen om 9:16 uur werd ik zachtjes in mijn wang gebeten door mijn poes, Coco, die me graag op deze manier wekt. Het is alsof ze wil zeggen: “Het wordt tijd voor mijn kattensnoepjes, vrouw, dus word even wakker!”

Mijn ochtendritueel op Nieuwjaarsdag bestaat altijd uit het opruimen van de Kerstversieringen tijdens het luisteren van het Nieuwjaarsconcert. Dat stemt me altijd weer heel vrolijk. En vrolijkheid, naast veel gezondheid, een beetje geluk en veel liefde is wat ik mijn lezers wil toewensen voor 2025.

Maak er wat van. Doe ik ook. Promise…