Ben nu al ettelijke weken bezig om het appartement van mijn moeder, die onlangs is overleden, te ruimen. Allereerst stonden daar de persoonlijk getinte spulletjes op het programma. Maar daar red ik het echt niet langer – alleen – mee. Niet alleen is het emotioneel zwaar (ik heb zo’n zwáár léven!), maar qua volume is het gewoon echt veel werk.

Mijn moeder was echt heel creatief, en had op dat gebied heel veel knutselwerk, schilderspullen, boetseerdingen, noem het maar op en het staat er. Het gaat me aan mijn hart. Soms heb ik het gevoel dat ik al te harteloos ben, alsof mijn hart beetje bij beetje uit mijn lijf gerukt wordt, door al dat soort persoonlijke spulletjes weg te geven of zelfs te ruimen. Ik lig er ’s nachts wakker van, naar dit tijdstip ook weer blijkt (lees: 3:39 uur in de ochtend).

Ik had met mezelf al afgesproken dat ik een ontruimingsservice zou inschakelen, al kost dit dan wel geld. Welnu, ik ben nu op het punt gekomen dat de zwaardere spullen naar mijn huis kunnen, wat ik never nooit alleen red, of dat ze ten behoeve van de verkoop reeds weg mogen. De ontruimingsservice heeft me aangeboden enkele zwaardere meubels en zelfs een wasmachine naar mijn huis te brengen, daar betaal je natuurlijk ook een klein bedrag voor. Maar mijn rug en algehele toestand vinden dat wel prima.

Morgenochtend is dat moment sûprème. Dan overhandig ik de sleutels en zal de ontruimingsservice zijn zware werk moeten gaan verrichten. Alles om het huis voor de verkoop klaar te stomen. En als het appartement eenmaal is verkocht, de rest.

Iedereen die me tot nu heeft bijgestaan in deze penibele toestand, vraagt me nu of ik wel zeker ben dat ik mijn moeder’s prachtige appartement zal gaan verkopen, of dat ik er toch liever zelf in trek. Op dit moment zeggen mijn emoties me dat dat laatste geen verstandige beslissing zou zijn. Al is het ruimer – daar – en heb ik de beschikking over een tuin, een balkon, en – niet te vergeten hele – leuke buren, die, zo zeggen ze, het jammer vinden dat ik daar op een dag niet meer zou komen.

Dat geldt dus voor mijn emoties, maar ook mijn verstand laat zich horen: het zou eigenlijk een bijzonder slimme zet zijn – letterlijk – als ik beide appartementen verkoop en ergens anders een nieuw leven begin. Niet alleen een slimme, maar ook een verstandige keuze. Het wordt tijd om eindelijk eens uit die o zo comfortabele, maar verstikkende, comfortzone te stappen die ik zelf heb gecreëerd…