Volgens mij ben ik niet de enige die soms wanhopig op zoek is naar wat ontspannender humor op tv. Echt, ik zou zweren dat ik alle oude Pink Panther films weer opnieuw ga kijken in de zoveelste herhaling. Ik had ze dan ook – als rasechte fan – allemaal op video (magneetband waarop beelden zijn opgenomen, vaak ook met geluid, voor de jeugd) opgeslagen, destijds. En ik kon de inhoud dan ook wel dromen.

Ik kan me nog goed herinneren dat ik de eerste keer dat ik keek ik van de bank gerold ben van het lachen. En ik bleef er zowat in. Nog steeds als iemand iets vraagt in de zin van: “wat voor soort…?” dat ik dan iemand Mr Clouseau hoor vragen: “What kind of bomb?” Waarop hij dan bloedserieus antwoordt: “The exploding kind!” (Waarbij exploding als expleuding werd uitgesproken.)

Dit terwijl de acteur, Peter Sellers (1925-1980) helemaal niet content was met zijn rol in deze serie films. Hij vond het niet noemenswaardig genoeg. Maar natuurlijk heeft hij ook heel serieuze rollen gehad, waarop hij ook met recht trots kon zijn.

Ik vind die hedendaagse detectives op tv veel te serieus, te voorspelbaar én qua herkenbaarheid te spectaculair maar dan nog steeds voorspelbaar (ik treed in herhaling, ik weet). Bovendien zouden de meeste mensen op deze aardkloot nu allemaal reeds 3x dood moeten zijn gegaan, als ik de hoeveelheid detectives er eens op nasla. Wordt het niet eens tijd voor iets nieuws op dat, of een ander gebied?

Maar gelukkig mag iedereen verschillende voorkeuren hebben als het gaat om entertainment, en er is geen goed of fout antwoord als het gaat om wat je leuk vindt om te kijken.

Zo lees ik nu dan maar, ter vervanging van dat alles: “Chicken Soup for the Soul“, stories to open the heart and rekindle the spirit (in het Engels, ja). En weet ik in gedachten, dat het met mijn gevoel voor humor nog steeds goed zit.

Was nog bijna vergeten dat ik nog een Netflix-abonnement had, waar ik nauwelijks wat mee gedaan heb de afgelopen maand. Voor de Kerst had ik het abo aangeschaft, zodat die Mams en ik met de Kerst gezellig The Crown o.i.d. konden kijken. Blijkt dat haar Netflix niet langer ondersteund wordt via haar tv. Nu is dat geen ramp. We konden natuurlijk ook streamen via de iPad of computer. Het is er niet van gekomen. Aangezien we volop in voorbereiding waren voor de Kerstbrunch voor de volgende dag.

Maar allez oeps… ik zie via Sociale Media wel berichten voorbij komen van stand-up comedian, acteur en schrijver: Ricky Gervais. Hij roept altijd wel rake dingen over de behandeling van dieren. En dus dacht ik de afgelopen 48 uren me daar aangenaam mee bezig te gaan houden. Wat is gelukt. Ik zag o.a. Super Nature en Humanity van Ricky Gervais. En ik heb inmiddels 4 afleveringen gezien van After Life en weet nog niet of ik er mee verder wil. Ergens zint me iets niet.

Op dit moment overvalt me die diepe deken van triestheid, iets wat me wel vaker overkomt als ik iets te veel komedie tot me neem. Ik ben blijkbaar erg gevoelig voor de aard van de clown, en dat is in dit geval dus Ricky Gervais. Hoewel het beeld van clowns doorgaans wordt geassocieerd met humor en gelach, is het belangrijk op te merken dat sommige mensen clowns grappig vinden, terwijl anderen ze verontrustend of zelfs beangstigend vinden. Waar dit nu in schuilt bij mij persoonlijk, kan ik niet goed definiëren. Maar wel dat ik nadien wat chagrijnig was. En genegen was me over te geven aan een soort van depressie, waar ik geen zin in had. Het leven lijkt me nog te mooi om daaraan toe te geven.

Heb me overigens ook verlekkerd aan de documentaire over Beckham, maar zelfs dat heb ik niet helemaal afgekeken. Ergens verwondert het me dat die mensen zo’n podium krijgen. Echt interessant kon ik het niet vinden, wat me dus subiet doet verlangen naar mijn bedstede.

Ben benieuwd of jullie tips voor me hebben, dan kan ik het abonnementje met nog een maand verlengen. Ik hoor het graag in de reacties.

Dit afgelopen jaar – had ik me voorgenomen – zou ik meer gaan lezen. Weer wat ijveriger worden in het zoeken en vinden van betekenisvollere bezigheden. Ik zou zelfs meer pogingen wagen om tv te gaan kijken, zonder me al te veel te ergeren aan van alles en nog wat. Dat alles om mijn brein wat meer uit te dagen en verder te kijken dan mijn neus lang is. Ik ben het eens met Adriaan van Dis namelijk dat je je leefwereld op die manier echt kunt uitbreiden en dat je er bijna wereldwijs van kunt worden, zonder zelf veel gereisd te hebben.

Niet geslaagd

Mijn conclusie is nu dat ik me écht niet langer waag aan de schier eindeloze praatshows, ik haat ze. Ik vermijd die goedkope spelletjes-tv liefst ook onmiddellijk. Om nog maar niet te spreken over al die elkaar overtreffende spectaculaire moordseries een hele avond lang die we liefst allen zouden moeten bingewatchen, blijkbaar.

En ook in het lezen van meer boeken ben ik niet zo erg goed geslaagd. Al zeg ik het zelf. Ik zal proberen uit te leggen wat ik precies bedoel. Ik vond een boek wel de moeite waard louter vanwege de flaptekst. Nog maar even in standje negerend de leus dat het hier een ‘literaire thriller’ betreft: “R. heeft voorspellende dromen, maar niemand neemt haar gave serieus. Lukt het haar… etc.”

Bij het woord ‘thriller’ had ik natuurlijk al moeten denken aan spektakel in overtreffende trap. Helaas dat deed ik niet. En legde het boek bij het tweede volgende spektakel dus maar gewoon weg. Ik vond het helaas minder interessant geworden. Dat gebeurde echter niet alleen bij dit boek, vele anderen volgden. Ze konden mijn aandacht niet vasthouden. Raar maar waar, voor iemand die vroeger alles verslonden heeft wat ze maar voor ogen kreeg.

Ben ik dan zo verwend?

En nu vraag ik mezelf dus dringend af: “Ben ik nu zo verwend? Kan ik nergens meer van genieten? Waarom pakt/vangt me dat niet langer meer?” Waarom denkt men ons voor te moeten schotelen dat al die spektakels in de overtreffende trap moeten worden weergegeven, zowel op tv als in boeken. Nog daargelaten dat ik waarschijnlijk niet het type ben dat houdt van thrillers of spektakels. Dan nog.

Toen wist ik het

Totdat er vandaag een klein filmpje voorbij kwam via Facebook van Herman Finkers. Briljante man. Ik houd van zijn gevoel voor taal en zijn slagvaardigheid. Ik hou van zijn eenvoud. Simpelheid. En vondsten. Om nog maar even zijn buitengewone pretoogjes buiten beschouwing te laten. Zo ook het gemis van een man als Toon Hermans. Mijn hemel, wat mis ik die man ook.

En nu besef ik plotseling dat dat ene boek, die literaire thriller, voor mij ook een gewoon boek geweest had mogen zijn over hoe een vrouw tot de ontdekking komt dat ze voorspellende gaven heeft in de meest eenvoudige vorm ooit. Voor mij waren de spectaculaire wendingen in dat boek gewoon te veel van het goede, waardoor het niet langer geloofwaardig was. Voor mij. Maar goed, het was dan ook een ‘literaire thriller’.

Ik zou het zo waarderen als er meer tv of boeken van het slag als Herman Finkers of Toon Hermans waren. En volgens mij zijn er velen met mij die dat soort eenvoud, simpelheid en ludieke vondsten in taal- en slagvaardigheid in onze eigen taal zo missen. Daarin ben ik vast de enige niet.

Nee, ik houd niet van grapjes, maar men noemt me stiekem toch wel een lachebekje. Hoewel ik zelf beslist niet aanstekelijk ben, ben ik gek op mensen die dat wel kunnen: schertsen, en overal de draak mee kunnen steken. Kortom, mensen die humor hebben.

Iemand met een lach op je gezicht, eens flink de waarheid vertellen, zonder dat die ander daar overigens over valt. Gewoon omdat je dat met je pokerface kunt presteren. Er zijn maar weinig mensen die dat hebben of die in die gelegenheid zijn of dat moment namen. Mijn broer had dat. En ik mis dat nog dagelijks.

Het #WOT-woord is:

Humor is volgens Van Dale “dat wat grappig, geestig, om te lachen is”. Wie humor heeft, heeft “oog en gevoel voor vrolijkmakende tegenstrijdigheden tussen voorkomen en bedoeling of betekenis van zaken” of, actiever, “de neiging het vrolijkmakende in gebeurtenissen het meest te doen uitkomen”

vandale.nl

Heb jij humor?

En kun jij ermee wegkomen? Ben je daarom een graag geziene gast op feestjes en partijen? Of heb jij – net als ik – vaak achteraf binnenpretjes die je eigenlijk niet durft te delen? Ook dat is humor, immers, maar dan meer introvert.

Lachen is gezond, en ik merk dat dagelijks op, als ik weer eens te hard werk en achteraf blijkt dat lachen zuiverend werkte. Een ander zou misschien zeggen: louterend werkt. Je kunt de hele situatie met een grapje zo goed relativeren, namelijk. En humor is verrekte nodig, anders houd je het niet zo lang vol.

Ik ben vreselijk benieuwd naar wat jij me hierover kunt vertellen.

Ik lees het dan ook graag weer hieronder, in de reacties.

Schrijf je mee?

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verzin ik een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen. De vorige woorden kun je in het archief vinden.