Dit afgelopen jaar – had ik me voorgenomen – zou ik meer gaan lezen. Weer wat ijveriger worden in het zoeken en vinden van betekenisvollere bezigheden. Ik zou zelfs meer pogingen wagen om tv te gaan kijken, zonder me al te veel te ergeren aan van alles en nog wat. Dat alles om mijn brein wat meer uit te dagen en verder te kijken dan mijn neus lang is. Ik ben het eens met Adriaan van Dis namelijk dat je je leefwereld op die manier echt kunt uitbreiden en dat je er bijna wereldwijs van kunt worden, zonder zelf veel gereisd te hebben.

Niet geslaagd

Mijn conclusie is nu dat ik me écht niet langer waag aan de schier eindeloze praatshows, ik haat ze. Ik vermijd die goedkope spelletjes-tv liefst ook onmiddellijk. Om nog maar niet te spreken over al die elkaar overtreffende spectaculaire moordseries een hele avond lang die we liefst allen zouden moeten bingewatchen, blijkbaar.

En ook in het lezen van meer boeken ben ik niet zo erg goed geslaagd. Al zeg ik het zelf. Ik zal proberen uit te leggen wat ik precies bedoel. Ik vond een boek wel de moeite waard louter vanwege de flaptekst. Nog maar even in standje negerend de leus dat het hier een ‘literaire thriller’ betreft: “R. heeft voorspellende dromen, maar niemand neemt haar gave serieus. Lukt het haar… etc.”

Bij het woord ‘thriller’ had ik natuurlijk al moeten denken aan spektakel in overtreffende trap. Helaas dat deed ik niet. En legde het boek bij het tweede volgende spektakel dus maar gewoon weg. Ik vond het helaas minder interessant geworden. Dat gebeurde echter niet alleen bij dit boek, vele anderen volgden. Ze konden mijn aandacht niet vasthouden. Raar maar waar, voor iemand die vroeger alles verslonden heeft wat ze maar voor ogen kreeg.

Ben ik dan zo verwend?

En nu vraag ik mezelf dus dringend af: “Ben ik nu zo verwend? Kan ik nergens meer van genieten? Waarom pakt/vangt me dat niet langer meer?” Waarom denkt men ons voor te moeten schotelen dat al die spektakels in de overtreffende trap moeten worden weergegeven, zowel op tv als in boeken. Nog daargelaten dat ik waarschijnlijk niet het type ben dat houdt van thrillers of spektakels. Dan nog.

Toen wist ik het

Totdat er vandaag een klein filmpje voorbij kwam via Facebook van Herman Finkers. Briljante man. Ik houd van zijn gevoel voor taal en zijn slagvaardigheid. Ik hou van zijn eenvoud. Simpelheid. En vondsten. Om nog maar even zijn buitengewone pretoogjes buiten beschouwing te laten. Zo ook het gemis van een man als Toon Hermans. Mijn hemel, wat mis ik die man ook.

En nu besef ik plotseling dat dat ene boek, die literaire thriller, voor mij ook een gewoon boek geweest had mogen zijn over hoe een vrouw tot de ontdekking komt dat ze voorspellende gaven heeft in de meest eenvoudige vorm ooit. Voor mij waren de spectaculaire wendingen in dat boek gewoon te veel van het goede, waardoor het niet langer geloofwaardig was. Voor mij. Maar goed, het was dan ook een ‘literaire thriller’.

Ik zou het zo waarderen als er meer tv of boeken van het slag als Herman Finkers of Toon Hermans waren. En volgens mij zijn er velen met mij die dat soort eenvoud, simpelheid en ludieke vondsten in taal- en slagvaardigheid in onze eigen taal zo missen. Daarin ben ik vast de enige niet.