Het verlies van een dierbare is een pijnlijke en moeilijke ervaring. Mijn broer overleed twee jaar geleden aan de gevolgen van blaaskanker. De emoties die ik ervaar zijn vaak zeer wisselend. Soms ben ik verdrietig en wil ik hem iets Wh’appen, dan weer boos om me als enigst kind zomaar alleen achter te laten en soms ook wel eens verward omdat dat verschil tussen leven en dood maar moeilijk te behapstukken is.

Toen we zo’n twee jaar geleden dus die ritten naar het Antonie van Leeuwenhoekziekenhuis in Amsterdam maakten waren het ook dit soort weersomstandigheden. De associatie met dit weer maakt me soms ontzettend nostalgisch en ook weemoedig, bij vlagen zelfs melancholisch. Het is soms zelfs zo erg dat ik zijn afwezigheid maar moeilijk kan verteren. Laat staan wat dit voor mijn moeder betekent.

Bij zijn afscheid gaf hij de voorkeur aan witte bloemen. De kleur wit heeft sindsdien een bijzondere betekenis voor me gekregen. Soms ben ik aan het wandelen en dan dwarrelt er plotseling een wit veertje voor me naar beneden. En alhoewel ik niet bijster geloof in het hiernamaals, lijkt het er verdomd veel op dat hij me toch een teken van leven geeft. Vanuit elders. Vanuit zijn zielenleven. Of waar dan ook.

Dat maakt dan altijd weer die ene single traan bij me los. Dan wil ik hem liefst weer even tegenkomen en met hem babbelen, als vanouds. Maar helaas werkt dat zo niet.

Vaak genoeg ook, denk ik dan dat zijn dood nu wel lang genoeg geduurd heeft en dat hij wel weer terug mag keren op aarde. Gewoon weer zoals het ooit was. En dat vertel ik hem dan ook.

Hoe dan ook brengt dat witte veertje me altijd weer genoeg kracht en steun om er weer even tegen aan te kunnen. Voor zolang dat duurt, want dit zal vast altijd dat grote gemis blijven. Net zoals hij altijd mijn grote broer was.