Er was eens een vrouw, Irene genaamd, die op een dag haar weegschaal verbaasde door er 12,5 kilo minder op te verschijnen dan gewoonlijk. De weegschaal deed zelfs een vreugdesprongetje — voor zover weegschalen dat kunnen. Haar broek zei: “Hé, wat is er met al die buikspanning gebeurd?” en haar spiegel gaf haar voor het eerst in jaren een knipoog in plaats van een collectieve zucht.

Maar Irene had een vijand. Een klein, vierkant apparaatje om haar pols: haar smartwatch. Dat ding was genadelozer dan een fitnessinstructeur met caffeïneverslaving. Elke ochtend trilde het alsof het wilde zeggen: “Wakker worden, mens! Tijd om je ringen te sluiten!” En elke avond zei het passief-agressief: “Je hebt 88% van je doel bereikt. Morgen beter, hè?”

Dus daar ging ze. Wandelen met het hondje, dansen in de keuken, de trap op en neer lopen met een enthousiasme dat haar buren lichtjes verdacht vonden. Ze deed squats tijdens het tandenpoetsen, jumping jacks tijdens de reclames van Heel Holland Bakt, en jogde zelfs een keer naar de supermarkt… om daarna uitgeput een zak wortelchips tegen haar voorhoofd te drukken.

Maar hoe hard ze ook bewoog — hoe trouw ze haar polsbeul ook gehoorzaamde — het energiegevoel bleef achter. Ze voelde zich niet als een stralende zon met een batterij van 100%, maar eerder als een kerstlampje dat op 7% flikkert en elk moment kan opgeven.

Ze begon zich af te vragen: waar zit die energie dan verstopt? Heeft iemand het per ongeluk in de wasmachine laten zitten? Is het per ongeluk meegegeven aan de kat in een speeltje? Of heeft haar smartwatch het in een geheim energiereservoir gestopt en bewaart het voor ‘als ze echt goed haar best doet’?

Op een dag riep ze gefrustreerd: “IK DOE WAT IK KAN!”
De smartwatch gaf geen krimp. Die vond dat ze nog 3.500 stappen moest zetten.
“Wat wil je nou van me, horloge? Dat ik de marathon van New York loop terwijl ik traploop met de hond in een rugzak?!”

Maar dan, terwijl ze op de bank plofte met een kop thee (en een heel klein, verdiend stukje chocola), besefte ze iets groots: ze had misschien niet dat bruisende energieniveau van een kinderfeestje op suiker, maar ze had doorzettingsvermogen. Ze had humor, discipline, en een behoorlijk indrukwekkende schop onder haar eigen kont.

En eerlijk is eerlijk: 12,5 kilo lichter, met een hond die fitter is dan ooit, en een smartwatch die in de war raakt als ze even niet beweegt — dat is toch al een superkracht op zich.

Misschien heeft energie gewoon ook rust nodig om terug te komen. En dat chocola helpt vast ook een beetje.