Goh, vanochtend werd ik wakker met de gedachte dat de pret nu wel lang genoeg geduurd had. Ik heb mezelf bewezen, after all, dat ik een week lang zonder roken kan. Dus hee, pakte ik een kersverse nicotinepleister en ik plakte die op een plek op mijn lichaam waar ik er nog geen eerder geplakt had. En kauw ik nu wat achteloos en bijna in paniek op een nicotinekauwgompje. Want ik wil het volhouden nu.

Het gaat best goed hoor. Dat niet roken. 😉

Het zijn van die vlagen dat ik behoefte heb. Zoals de rest van mijn wat temperamentvolle natuur ook bij vlagen, glansrijke hoogtepunten en diepe dalen, voortkabbelt. Zodra ik de behoefte voel om te zoeken naar een sigaret, vertel ik mezelf, dat ik niet geboren met zo’n ding tussen mijn lippen.

Het, roken, is een verslaving die me meer dan eens, de afgelopen week, bijna deed vergeten wat die befaamde stok achter de deur zou moeten zijn. Namelijk mijn gezondheid.

Dus zuig ik eens mijn huis schoon van de overmaat aan shag dat letterlijk overal was gedrapeerd. Was ik mijn haren met silvercare shampoo. En zet de deur open om wat frisse lucht binnen te krijgen.

Voor het overige denk ik veel aan kokerellen om vooral maar bezig te blijven. Hetgeen ook beslist een gevaarlijk randje heeft, want ik weeg onder de 78kg en wil dat volgaarne vasthouden.

Mijn handen, waarvan ik dacht dat ik me geen raad zou weten hoe die nog langer te hanteren, houden zich angstwekkend rustig. Het overmatige trillen van mijn vingers is inmiddels verdwenen. Al drink ik nog steeds in dezelfde hoeveelheden grote koppen sterke koffie weg.

Ik ben zowaar trots op mezelf. Niet eerder heb ik het zo lang volgehouden. Niet eerder was ik er dan ook zo klaar mee.