Het is me wat, hè? Vroeger hadden we nog mooie bejaardentehuizen met bloemrijke binnentuinen en een potje bridge op dinsdagmiddag. Tegenwoordig krijg je bij de overheid geen paleisje meer voor je oude dag, maar een goedbedoeld “mantelzorgpakket” dat je bij de deur kunt afhalen. Het is net een IKEA-bouwpakket, maar dan zonder handleiding.
“Oh, u kunt zelf nog koken? Fantastisch! Hier is een magnetronmaaltijd en een folder over valpreventie. Succes, hè!” Ondertussen ligt de verantwoordelijkheid voor de ‘warme zorg’ (lees: alle ellendige klusjes) bij de familie. Want ja, wie wil er nou belastinggeld besteden aan een mooi tehuis als je ook een familielid kunt inschakelen die alles gratis regelt, van steunkousen tot medicijndoosjes en incontinentiemateriaal.
De overheid roept vrolijk: “Zorg is een taak voor de samenleving!” Maar als ik me op de bank in slaap huil na een lange dag van wassen, aankleden, en wc-escapes, vind ik de samenleving verdacht afwezig. Mijn moeder denkt dat ik het leuk vind, want “je doet het zo goed, schat.” Dat klopt: ik ben een kei in dweilen. En koffiezetten.
Ondertussen zitten de politici in Den Haag op een bureaustoel die waarschijnlijk duurder was dan een maand zorgtoeslag. En ik? Ik mag blij zijn als ik een bloemetje krijg van de gemeente om me te bedanken voor mijn mantelzorg.
Nee hoor, paleizen bouwen ze niet meer. Maar een schouderklopje? Daar is altijd budget voor.
0
