Er zijn van die dagen waarop je hoofd zo vol zit, dat zelfs je gedachten met koffers vertrekken. Zo’n dag dus. Ik sta er alleen voor: een ernstig dementerende moeder die alle kanten opgaat – behalve de juiste. Geen vader meer. Geen broer. Geen hulplijn of back-up. Alleen ik. De enige figurant in een one-woman-show die steeds tragikomedie wordt genoemd.

Zorg verlenen aan iemand die niet meer weet dat jij haar dochter bent, maar wél dat je verkeerd stofzuigt — dat sloopt je. Ze ontsnapt uit haar brein, voert filosofische gesprekken met haar pantoffels, en verdenkt de magnetron ervan haar gedachten te stelen. Ondertussen probeer ik overeind te blijven, fysiek én mentaal, op een dieet van instantkoffie en droge crackers. Dat helpt: ik ben kilo’s afgevallen.

En dan… het wonder.

In de hal van het appartementencomplex, tussen vergeelde prikborden en fake planten die meer stof bevatten dan mijn moeders hoofd, staat het: een onooglijk houten kastje vol afgedankte boeken. Een soort cultureel EHBO-pakket. Zonder na te denken grijp ik een dik boek — maakt niet uit wat. Papier is papier, verhaal is verhaal.

En verdorie: het werkt.

Ik zit er middenin. Spanning, moord, liefde, drama — heerlijk! Even geen incontinentiemateriaal of mysterieuze zoektochten naar misplaatste items. Mijn brein krijgt eindelijk iets anders te kauwen dan de eindeloze herhaling van “hoe laat is het?” en “wie ben jij ook alweer?”

Dat boek is geen boek. Het is een vluchtstrook, een minivakantie, een mentale reddingsboei. De chaos is er nog steeds, maar ik kan er nu soms even om lachen. Of op z’n minst… ademhalen.

Dank u, anonieme boekenruiler. U heeft me tijdelijk gered…