Ach, ik meen altijd een weinig trots op mezelf te vermelden dat ik reeds jaren ‘mantelzorg’. En dat die zorg mij en di Mama tot dusverre in best heftige situaties heeft gebracht waarbij we een best hechte relatie hebben gekregen. Hechter dan voordien, bedoel ik. Hechter, en vertrouwelijker ook, dan ooit.

Maar het kan altijd nog heftiger heb ik dit weekend geleerd.

Mijn tante (83), de jongste zus van mijn vader, soebat reeds enkele jaren met haar gezondheid. Vanwege een ernstige openbeenwond moest haar rechterbeen tot op haar dij worden geamputeerd, een paar jaar geleden. En zelfs dat verliep niet naar wens, waardoor er nog een extra stuk af moest.
Dat zijn pas gruwelijke waarheden voor iemand, vooral als dat been altijd al een zorgenkindje was.
Hoewel ze wel geprobeerd heeft met allerhande hulpstukken weer enigszins overeind te komen, is mijn tante nu bedlegerig.

Haar kids, die van 51 en 47 jaar oud, verzorgen haar bijna volledig op een wijze die me elke keer weer versteld doet staan. Ze verschonen haar, wassen haar, voeden en koesteren haar, en gaan met haar op pad met elke voorziening waarvan ze maar gebruik kunnen maken. Zelfs tijdens hun drukke baan, want ook die hebben ze naast het mantelzorgen, voorzien ze in dagelijkse hulp voor hun moeder.

Ze zijn dit weekend vanuit hun vaderland, Duitsland, op bezoek bij mijn moeder thuis. Wij hebben een hoog/laagbed geregeld van waaruit we hele scenario’s voorgeschoteld krijgen. Soms is dit niet te filmen, laat staan te verwoorden. Zo diep komt dit bij mij binnen.

Hoe dan ook, moet ik mijn eigen interpretatie(s) van mantelzorgen wat ik tot op heden heb beleefd nu wel heel erg herdefiniëren. Het kost mij dan ook aanzienlijk wat moeite om nu mijn eigen zorgen en bemoeienissen (lees: gradatie van mantelzorgen) met di Mama in een goed kader of noem het perspectief te plaatsen. Natuurlijk mag je nooit vergelijken. En dat wil ik ook niet.

Maar mijn persoonlijke respect voor mijn neef(je) en nicht(je) is toch wel torenhoog gestegen. En ik wil ze dit dan ook beslist vertellen want als er mensen zijn die potjandosie een veer verdienen, dan zijn zij dit wel. Ik moet dit alleen op gepaste wijze gaan brengen, en zodanig, dat ze voor altijd weten dat ik steeds een beetje meer van hen ben gaan houden.