Ik waan mezelf – bij vlagen – een waanzinnig gelukkig vrouwmens! Hoef niet meer zo nodig aan de man, of was het toch een andere vrouw? Weet ik het wel? Ik heb mezelf immers nooit echt ‘getrakteerd’ op de potentiële liefde van een andere man dan wel vrouw. Het lijkt er verdomde veel op, dat ik mezelf dat ‘ontzeg’ – al die liefde en al dat samenzijn – en reeds voor die tijd lijk te ontsnappen.

Soms denk ik van mezelf heel narcistisch te zijn, maar meestal niet. Soms denk ik ook wel weer eens zin te hebben in dat doldwaze verliefd zijn, maar meestal niet. De blaadjes die je dan doet plukken van die bloem: ‘hij houdt wel van me’ of ‘hij houdt niet van me’. Dat getwijfel en geharrewar, daar heb ik echt geen zin meer in. Soms denk ik ook wel eens al te oud te zijn om me nog leuk uit te dossen voor die ander. Ik doe dat immers liever voor mezelf.

Die gedachten had ik van de week nog. Allemaal. Vandaag las ik dit en vond er zowaar wat troost in. En ook die bevestiging van hoe ik me wezenlijk voel en hoe ik erin sta. Ben ik toch niet helemaal alleen op de wereld in al mijn narcisme en zelf-liefde.

Ik kies, denk ik, niet voor het makkelijkste pad. Of misschien juist wél. Neem nou die feestdagen die er onherroepelijk weer aankomen. Altijd in je eentje acte de présence geven, nou, dat vind ik nog steeds die mindere kant. En ook die blikken van anderen, ben je nou lesbisch of wat is er mis met je? Want het klopt natuurlijk nog steeds van geen kanten. Al lijkt niemand te beseffen dat dat huisje-boompje-beestje-concept vanuit de Kerk werd ingegeven en niet natuurlijk is voor ons als mens.

De laatste jaren wordt het wel wat meer geaccepteerd, lijkt wel. Legio mensen die reeds uit een relatie zijn gekomen / ontsnapt / gescheiden en die niet meer zo nodig hoeven. Daarom wordt het voor mij als eeuwige soloster wel verrekte makkelijk om er mee weg te komen. En dat doe ik dan ook, met veel plezier en nog meer zelf-liefde dan ik reeds had…