Van de week zat ik in een gesprek met iemand, en verbaasde het me, hoe makkelijker de dingen van mijn tong rollen. Zo durf ik nu bij hoog en laag te zweren dat het qua eigendunk nu veel beter met mij gaat. Nu ja, beter dan zo’n 20 jaar geleden. Het lijkt er verdomde veel op dat ik die onzekerheid van me af heb laten glijden. Het is zelfs alsof het er nooit is geweest.

Ik zit heel wat stabieler in mijn velletje, lijkt wel, en ik maak me nog maar weinig zorgen over wat anderen wel of niet van me zullen denken. Ik negeer dus straal al die meldingen wat men geacht wordt te doen als men de respectabele leeftijd van 55 bereikt, zoals ik. Ik laat mijn haar dus nu gewoon groeien. Echt wel. En mijn Hemeltjelief, wat ben ik er trots op, die krullenpracht. Terwijl men roept dat kort haar “op die leeftijd” toch echt chiquer is.
En of ik nog steeds die prachtige tijgervelletjes durf te dragen, zeker wél. Ik laat zelfs geen kans onbenut. Om maar wat tegendraadse meningen te benadrukken.

Nu moet ik wel toegeven, dat ik zo’n kilootje of 20 kwijt ben geraakt, sinds 2 jaar, wegens te veel stress en mantelzorgen. Of beter… ik kan hongergevoelens nu beter plaatsen, en dat levert me bijna weer nieuwe inzichten op. Ik voel me daarom ook veel beter. Ik constateer zelfs dat ik beter presteer met een beetje hongergevoel. En weet nu waarom ik vroeger altijd alles weg leek te eten. Alsof ik ben genezen, definitief, van al die fratsen van mijn gewichtsjojoën.

Minder gewicht, betekent ook beter bewegen. Minder gewicht maakt ook dat ik me minder onzeker lijk te voelen over mijn allereerste indruk die ik achterlaat. Ik voel me gezelliger nu. En bestaande problemen lijken met meer gemak van tafel te worden geveegd. Waar ik vroeger dacht, en bang was dat iets me niet zou lukken, ga ik nu voor de lol op de barricades.

Neemt niet weg dat mijn speelsheid, ow die jeugdige luchtigheid, dat stoeierige, daar mag ik wel weer wat aan werken. Want het wordt toch af en toe wel verdriedraaide serieus allemaal. En dat hoeft nu ook weer niet.