Soms heb ik genoeg aan mijn eigen beleving van alles. Zodanig dat ik er een avondje stierlijk vervelen voor over heb. Om zomaar in het luchtledige voor me uit te staren. Zomaar ‘ins Blaue hinein’. Ik kan je niet precies vertellen hoe dat proces dan verloopt, maar wel dat het me zo’n 56 jaar van mijn leven heeft gekost om erachter te komen dat niet elke (lees: iedere) gedachte een 2de kans verdient. Sommige gedachten zijn zelfs compleet te verwaarlozen. En dat werkt volgens mij erg bevrijdend.

Want die spreuk die zegt dat wat je aandacht geeft, groeit, is zó wáár.

Daarnaast vind ik het gewoon – doodgewoon – geruststellend dat je jezelf ook heerlijk kunt verliezen in het jezelf vervelen. Ik noem dat trouwens niet zo, want naar mijn beste weten, ben ik nog steeds in processie om bepaalde zaken de revue te laten passeren. Maar ook om vooruit te kijken. Zomaar te denken aan het Grote Niets. Bij mij ontstaan dan vrijwel onmiddellijk 1.001 nieuwe ideeën. Die ik vrijwel allemaal tegelijk wil oppakken, maar waar ook wel eens niets van komt. Ik vergeef mezelf dat dan ook.

Had ik dit 20 jaar geleden of nog langer terug maar beseft!

Had ik me toen maar gerealiseerd dat niet elke gedachte het waard is om te denken. Om nog eens óver te denken. Die gedachten kan ik nu met een gerust hart laten varen. Ik zou zelf zweren dat ik daardoor een positievere mindset heb gekregen, maar die moest ik mezelf eerst wel leren toestaan.

Waar een vol hoofd al niet goed voor is…