Ooit had ik zoveel te vertellen. Niet in spreektaal, maar in gedachten. Ik wilde letterlijk elk woord wat ik dacht met iedereen delen. Niet omdat ik dacht dat ik interessant was. Überhaupt. Neen. Ik wilde weten of ik werkelijk zo buitengewoon was. En na al die tijd kom ik er achter toch gewoon mens te zijn. Met gedachten die iedereen (wel eens) heeft. Niets bijzonders dus, zou je zeggen.

Schrijven, kreng!

Inmiddels ben ik nu zo’n twintig jaar aan het bloggen. En ik kan je niet vertellen hoe vaak ik klaar ga zitten om iets nieuws te schrijven en dat er letterlijk niets uit mijn vingers komt. Noppes. Nada. En dat terwijl die cursor zo geduldig wacht en uitnodigend knippert. Alsof het knipoogt.

Maak ik dan niets meer mee? Niets delenswaardigs? Ja zeker wel. Elke dag gebeuren er wel dingen waar ik even bij stil sta, om te verifiëren of het werkelijk blogwaardig is. Edoch, er gebeuren nog meer dingen waardoor ik het blogwaardige even naast me neerleg en nadien weer vergeten ben.

Dat boek ook

Ik had ooit de ambitie om een boek te schrijven. En heb enkele keren vurige pogingen gewaagd om in november aan National Novel Writing Month (#NaNoWriMo) mee te doen. Totdat ik besefte hoe moeilijk het (althans voor mij) is om een sfeer in een boek te onthullen en je daaraan vast te houden. Nu bedenk ik me, zelfs de hoofdpersonen hadden ook niet die stabiele karakters. Dat veranderde per dag. Al naar gelang mijn pet dan weer stond. Het is werkelijk waar pittiger dan je denkt, zo’n boek schrijven.

Toen bedacht ik me, dat ik wellicht een boek gevuld met columns kon schrijven. En checkte ik dit blog op enkele notenswaardige posts die ik daarin zou kunnen verwerken. Ik kwam ook toen tot de conclusie dat ik alles, maar dan écht alles, zou moeten herschrijven. In het kader van tijdloosheid enzo. Dat is toch wel een dingetje van mij. Het zou een ‘tijdloos’ boek moeten zijn van alle kanten belicht.

De stand der dingen

Volgens mij dateert mijn vorige post van 9 oktober jl. liefst. En echt, ik probeer me er dagelijks toe te zetten meer te schrijven. Meer te delen. Niet voor jou. Neen. Louter voor mezelf. Immers, als ik iets geschreven heb, dan overvalt me voor dat kortstondige moment, nadien, een waanzinnig gevoel van trots.

Die trots hou ik altijd bij mezelf. Opnieuw, in stilte. En dan realiseer ik me weer dat het me voor heel even gelukt is om naar buiten te treden al ben ik dan nog zo’n introvert.