Laatst zat ik op een feestje met een glas wijn in mijn hand, toen ik weer eens de onvermijdelijke vraag kreeg:
“Heb je een vriend?”
“Nee,” antwoordde ik luchtig.
Hij trok zijn wenkbrauwen op alsof ik zojuist had onthuld dat ik de Paus was. “Oh… dus je bent lesbisch?”
Ik proestte bijna mijn wijn uit. “Nee, ik ben gewoon single.”
Hij keek alsof ik net had gezegd dat ik in mijn vrije tijd aliens opvang in mijn achtertuin. “Maar hoe kan dat nou? Je bent zo aardig en leuk en… en… je hebt een hondje!”
“Ja,” zei ik, “mijn hondje is heel trouw, hij laat me tenminste niet elke avond weten dat ik lesbisch ben omdat ik geen partner heb.”
Hij knikte ernstig, alsof hij net een groot mysterie had opgelost. “Maar… weet je het zeker?”
“Ja,” zei ik met een brede grijns, “zeker weten. Maar bedankt voor het onderzoek.”
Hij liep weg, duidelijk opgelucht dat hij de wereld had gered van nog een lesbische complottheorie.
0
Arghhh …
Waarom was hij alleen? Misschien sluimerend homo?
Meestal zeggen we dingen over een ander die over onszelf gaan. Alleen zijn we ons daar nog niet van bewust. Zulk soort non-conversaties kun je gewoon 180º omdraaien. Jij bent er voor iedereen en dus ook voor deze man zodat iedereen en dus ook deze man zelfkennis op het diepste niveau kunnen opdoen.
Beetje stichtelijk verhaal op de maandagochtend en werkelijk waar: We zijn gesocialiseerde wezens om onder andere die reden. Daarom zijn we zo goed in oordelen. Daar hoeven we niet eens voor te kunnen lezen en schrijven. Oordelen gaan altijd over onszelf (ook de liefdevolle oordelen). En dan bedoel ik: ALTIJD.
Heb een mooie dag, mooie single!