Twee jochies waren met hun voetbal wat heen en weer aan het schieten. Ik aanschouwde dat tafereel van boven af vanaf het balkon, daar beneden op dat plein.
Ineens was daar een 2-jarig joch die verlangend stond toe te kijken. En een van de grotere jongens zag het en gaf de bal een trap naar het kleinere kind. Die niet aarzelde en terwijl hij nog maar met moeite kon rennen, waggelde hij op de bal af, en gaf hem een, voor zijn gevoel, loeiharde trap. Trots keek hij naar zijn prestatie en ik kon zien dat het hem deed verlangen naar meer. Wie weet groeide daarmee zijn ambities met ongekend verlangen.
De bal was duidelijk niet gericht op een van de andere jochies, maar dat mocht de pret niet drukken. Hij had immers mee mogen spelen met die veel grotere jochies en de bal, die bleef zijn aandacht maar vasthouden. Een kwartier lang.

Af en toe zit ik daar op dat balkon grenzend aan dat plein, en werp ik een blik op mijn smartphone, tussen het aanschouwen van dit tafereel door, en lees met groeiende wanhoop het wereldnieuws. Ik word er niet vrolijk van. Terwijl ik weet dat ik de helft van de nieuwsfeiten niet eens zal horen, ooit, heerst er in het gros van de wereld een groeiende en gruwelijke chaos. Ik verbaas me af en toe dat deze wereld nog standhoudt. Nog kan voortbestaan. Dat er ook nog positieve dingen gebeuren, zoals twee jochies die beneden een volmaakt vreemd 2-jarig jochie voor heel even de bal gunnen.

En dan weet ik plotseling weer dat dit die mooie momentjes zijn waarop ik me moet richten. Want die mooie momenten krijgen we niet voorgeschoteld door de wereldpers. Niet van het kijken naar je favoriete tv-serie. Maar door zomaar eens om je heen te kijken, terwijl je hart zou moeten huilen van verdriet, maar dat niet doet omdat je weet dat het ook ánders kán.