Chips, het is alweer drie weken geleden dat Cindy – mijn hondje – bij mij kwam wonen. Dat gebeurde toen mijn moeder op 25 juli naar het verpleeghuis Sonnevanck verhuisde.
In het begin vond ik het best spannend om haar samen met Coco, mijn kat, te laten. Cindy joeg Coco bij de eerste kennismaking meteen de logeerkamerkast op. Niet omdat ze gemeen was, maar gewoon omdat ze wilde spelen.
Aangezien ze allebei nog jong zijn, zag ik het al helemaal misgaan. Ik vreesde dat Coco met haar scherpe nagels het arme hondje te lijf zou gaan. Maar niets van dat alles – noppes, nada.
Sterker nog: Coco geeft Cindy nu lieve kopjes en kruipt tegen haar aan alsof ze haar grote liefde is. En Cindy? Die daagt Coco speels uit om mee te doen. Zó leuk om te zien.
Met het mooie weer van nu geniet ik ook extra van onze wandelingen. Het voelt alsof ik, samen met Cindy, even een frisse blik op de wereld krijg terwijl we buiten zijn.
Hoi... Ik ben Irene – bouwjaar 1967 – en een gedreven schrijfster sinds 2002. Ik schrijf essays, columns en artikelen. Heb reeds een chicklit geschreven, ben werkzaam in de ICT en, tja, word thuis meestal wel herconditioneerd door mijn feline vriendje Coco en Shih Tzu, Kiki... 
1 Comment
Wat fijn dat ze goed gaan samen!
Ik mis, raar genoeg, vooral de vroege en late wandeling met de hond. En in theorie zou ik die ook zonder hond kunnen doen, maar dat was er snel af.