De afgelopen weken zijn werkelijk voorbij gevlogen, alsof niets nog echt landt. Alles draait nog steeds om de afwikkeling van de erfenis. De foto’s, de video-opnames en de inmetingen van het huis van di Mamma zijn alweer achter de rug. Volgende week gaat het appartement in de verkoop.

Elke keer dat ik het huis binnenstap, maak ik hardop mijn excuses aan mijn moeder, mijn vader en mijn broer. Het voelt namelijk alsof ik alles uit handen geef. De ontruimingsservice heeft zijn werk gedaan, het huis is klaar voor verkoop – alsof er niets anders rest dan afscheid.

En toch… alles wat ik bekijk, aanraak of opruim raakt diep. Herinneringen en verhalen tuimelen in vogelvlucht door mijn hoofd. Soms kan ik het dragen, maar meestal niet. Ik vind het nog altijd lastig om de tranen te laten komen; vaak bijt ik ze meteen weg. Stilte en terughoudendheid zijn nu eenmaal mijn manier van verwerken.

Gisteren maakte de tandartsassistente een afspraak met me rond de Kerstdagen. Tot mijn verbazing realiseerde ik me dat Kerst over zes weken alweer voor de deur staat. Het wordt de eerste Kerst zonder mijn moeder.

Als iemand me vraagt wat ik met Kerst ga doen, vermoed ik dat het antwoord ‘niets’ zal zijn. Voor het eerst in mijn leven ga ik uitnodigingen afslaan. Ik trek mijn tijgerpakje aan, nestel me op de bank, vier Kerst in alle eenvoud – met mijn beestjes naast me.

Al jaren verzucht ik dat mijn Kerstdagen opgeslokt worden door verplichtingen en opgeprikte gezelligheid. Verplichtingen waar ik me vaak maar naar moest voegen. Dit jaar niet.

Misschien voel ik me met Kerst een beetje eenzaam, maar zeker niet alleen. Het vreemde is dat ik de aanwezigheid van de mensen die er niet meer zijn juist sterker voel dan ooit. Alsof ze me dragen. Alsof ze me niet helemaal kunnen loslaten. En ik hen ook niet.