Nee, maak je geen zorgen, Coco – mijn kat – leeft nog! Ik maak me alleen plotseling zorgen over de uitspraak: “Curiosity killed the cat!”
Mijns inziens klopt die spreuk niet. Nieuwsgierigheid houdt een kat in leven namelijk. En zeker ook de mens. En als ik mijn kat – in het bijzonder – eens nader bestudeer geldt dat zeker ook voor haar.
Ze zit namelijk overal bovenop, tussendoor, of onder, en zelfs als dat niet direct mogelijk is, dan is ze wel zo vindingrijk dat ze zich laat leiden door haar aangeboren nieuwsgierigheid. Die maffe nieuwsgierigheid leidt wel eens tot rare sprongen. Ja, inderdaad, en daarmee begeeft ze zich ook steeds op glad ijs. Maar niet voor niets roept men, dat een kat liefst negen levens heeft. Zelfs als haar nieuwsgierigheid en later die vindingrijkheid haar niet redt, dan heeft ze altijd nog recht op een nieuw leven. Juist. Net zolang totdat ze er 9 versleten heeft.
Waarom baart deze uitspraak me dan zo’n zorgen dat ik er bijna wakker van lig? Wel. Mijn leven kent tot nu toe torenhoge bergen en ongans diepe dalen. En soms ontstaat bij mij wel eens de neiging om te stellen dat het op ‘deze manier’ voor mij niet meer hoeft, maar er is altijd nog die ene vraag…
Want wat zou er gebeuren als ik uit deze ellende weer overeind krabbel?
En wat gebeurt er dan, als ik niet gewoon alsmaar gewoon rechtdoor blijf lopen met gigantische oogkleppen op, maar eens een hoek eerder afsla?
Wat wacht mij dan om die hoek?
En iets vertelt me dan, dat het alleen maar beter kán. Beter dan dat het was. Beter dan dat ik zou verwachten.
Pardon? Verwacht ik dan nog iets? Neen.
Maar ik denk tegen beter weten in, dat om die hoek een soort van nieuwsgierigheid me verder brengt. Die nieuwsgierigheid houdt me tegen elke verwachting in toch altijd weer in leven. Die nieuwsgierigheid wat mij wacht om die hoek, die dwingt mij gewoon door te gaan met ademhalen. Elke nanoseconde opnieuw.
Vind je het dan gek dat ik denk dat nieuwsgierigheid mijn leven tot nu toe altijd opnieuw weer redt?
