Je kent het wel. Je staat ’s ochtends voor de spiegel, half wakker, koffie nog niet eens gezet, en je begint aan de heilige ochtendroutine: foundation, poeder, wenkbrauwen, oogschaduw, eyeliner, mascara, nog meer mascara (want waarom ook niet) en dan hop – klaar voor de dag.

Tot die ene ochtend.

Ik merkte het al een paar dagen. Brandende ogen, alsof ze dringend aan vakantie toe zijn, een jeukje hier, een rood vlekje daar. En toen… BAM. Alsof mijn oogleden persoonlijk ontslag hadden genomen. Opgezwollen, rood, jeukend alsof er een kolonie muggen een feestje had gehouden – op mijn gezicht.

De diagnose: allergie voor oogmake-up.

WAT?! Hoezo?! Mijn eyeliner en ik hebben meer intieme momenten gedeeld dan sommige relaties. Mijn mascara was als familie. En nu mocht ik niks meer. Geen glitter. Geen smokey eyes. Geen subtiele “ik-heb-vandaag-mijn-leven-wel-op-orde”-look.

En toen gebeurde het.

Ik ontdekte iets wonderbaarlijks. Vrije ogen.

Zonder make-up zag ik er ineens… wakker uit. Alsof mijn ogen eindelijk opgelucht ademhaalden: “Dank je, Irene. Eindelijk rust.” Mijn witte kat keek me zelfs met meer respect aan. Mijn hondje keek verward, maar dat doet hij altijd.

En het mooiste? Mensen dachten dat ik op vakantie was geweest.

“Wat zie je er uitgerust uit!”
“Ben je naar een wellness-retreat geweest?”
“Gebruik je een nieuw serum?”

Nee mensen, ik gebruik helemaal niks. Mijn ogen zijn op blote voeten gaan lopen. Ze zijn in retraite gegaan.

En ik? Ik voel me vrij. Geen gesmeer, geen gedoe, geen watervaste drama. Geen panda-oogmomenten meer als ik per ongeluk in de regen fiets. Gewoon mijn ogen, in hun natuurlijke glorie.

Dus ja, ik ben allergisch voor oogmake-up. En ik ben er dol op.

Mijn nieuwe slogan? Niks aan m’n ogen – en alles aan mezelf.